Dorian S. resztę życia spędzi w zakładzie karnym o charakterze terapeutycznym. Taką karę orzekł Sąd Okręgowy w Warszawie wobec sprawcy napadu, rabunku i gwałtu, który doprowadził do śmierci młodej kobiety – Lizy. Jej nagie, sponiewierane ciało znalazł dozorca kamienicy. Tragedia wstrząsnęła opinią publiczną.

Dorian S. nie był anonimowym przestępcą. Na jego kartotece widniały wcześniejsze wyroki za posiadanie narkotyków i kradzieże. Jego historia to obraz systemowych zaniedbań – wychowany w środowisku pozbawionym wartości, bez perspektyw, z drobnymi przestępstwami stopniowo eskalującymi do brutalnej zbrodni. Ten schemat powtarza się zbyt często, a nasz system resocjalizacji wydaje się bezsilny.

Medialna burza i społeczne zapomnienie

Zbrodnia Lizy wywołała medialne poruszenie. Przez tygodnie portale, stacje telewizyjne i gazety relacjonowały przebieg sprawy. Nagłówki krzyczały o brutalności, a rekonstrukcje zdarzeń wypełniały kolejne artykuły. Jednak wraz z upływem czasu zainteresowanie zaczęło wygasać. Za chwilę pojawią się nowe tematy, nowe skandale, które przyćmią tę tragedię. Cisza, która następuje po medialnej burzy, jest równie przerażająca jak sama zbrodnia. Czy mamy prawo zapomnieć?

Kultura przemocy i edukacyjna niemoc

Śmierć Lizy była impulsem do kolejnej ogólnopolskiej debaty o przemocy wobec kobiet, roli edukacji seksualnej i wpływie systemu prawnego na prewencję takich zbrodni. Czy jednak dyskusja ta przyniesie realne zmiany?

W Polsce obecnie toczą się prace nad ważnymi ustawami, które mogą wpłynąć na ograniczenie takich tragicznych zdarzeń. W lutym 2024 roku weszła w życie tzw. „ustawa Kamilka”, mająca na celu zwiększenie ochrony dzieci przed przemocą. Dodatkowo, od 1 września 2025 roku planowane jest wprowadzenie obowiązkowego przedmiotu „edukacja zdrowotna” w szkołach, obejmującego zdrowie seksualne, antykoncepcję, oraz kwestie związane z tożsamością płciową.

Jednak wciąż istnieje opór wobec takich inicjatyw. Środowiska konserwatywne krytykują plany wprowadzenia edukacji seksualnej, podkreślając jej dobrowolność i wpływ rodziców na decyzje o uczestnictwie dzieci w zajęciach. Przeciwnicy twierdzą, że treści programowe mogą podważać tradycyjne wartości. W efekcie młodzi ludzie wciąż dorastają bez odpowiedniego przygotowania do zrozumienia relacji międzyludzkich i odpowiedzialności za własne działania.

Co dalej z prawami kobiet?

Tragedia Lizy to także przypomnienie o systemowych wyzwaniach związanych z prawami kobiet w Polsce. Statystyki dotyczące przemocy domowej i seksualnej są alarmujące, a ofiary wciąż zbyt często spotykają się z brakiem zrozumienia, empatii i wsparcia. Debata o prawach kobiet, od dostępu do bezpiecznej aborcji po skuteczną ochronę przed przemocą, toczy się w naszym kraju z wielkim oporem, co dodatkowo pogłębia społeczne podziały. Polska stoi dziś na rozdrożu. Czy postawi na kompleksową edukację, która może zapobiegać tragediom takim jak ta, która spotkała Lizę? Czy pozwoli, by społeczne dyskusje zastąpiły realne działania?

Nie zapominajmy

Czy za kilka lat ktokolwiek będzie pamiętał o Lizie? Czy jej tragiczna historia stanie się katalizatorem zmian, czy jedynie kolejną z wielu zapomnianych tragedii? Jako społeczeństwo mamy obowiązek nie tylko pamiętać, ale działać. Dopóki cisza po takich wydarzeniach będzie dominować, nie możemy mówić o postępie. Dopóki media będą jedynie relacjonować, a politycy unikać trudnych decyzji, kolejne tragedie są nieuniknione.

Zmiana zaczyna się od nas – od edukacji, od wsparcia dla ofiar, od budowy społeczeństwa, które nie będzie obojętne na cierpienie. Liza nie może być tylko kolejnym tematem, który wyczerpał się w medialnym cyklu.